خودم رو دارم گول می زنم؟

دوست شونصد سالمه. عاشق سفر کردنه و یکی از کشورهای مورد علاقه اش ایرانه. هر یکی دو سال یه بار می اومد ایران و جاهای عجیب غریب ایران سفر می کرد و تو همین سفرهاش با هم آشنا شدیم. هر دفعه یه ور دنیا هم رو دیدیم و رفته تا یکی دو سال دیگه. تو تمام این سال ها فقط یک شب بوده که کنار هم بودیم تا صبح و من از رفتارش که مخلوطی از لذت و احترام و شیفتگی بود یک جور خوبی خوشم اومد.  از مرد سفید غربی خوشم نمیاد. پوست سفید تن مرد من رو ترن آف می کنه، مخصوصا وقتی که به دست های طرف نگاه کنم. دست هایی که سفید باشن برای من خیلی ظریفن. تو تنها شبی که با هم سرکردیم توی دلم هی می گفتم کاش اینقدر سفید نبود. اما دست کشیدن توی موهای بلند طلاییش حس خوبی بهم می داد.

نکته مشترک حرف های ما این آروم نگرفتنمون با یک نفر و این غیرممکن بودن تعهد و این خسته شدن آدم ها از هم و عادی شدن ها بوده.

حالا به من زنگ زده بعد از چندماه و می گه ارتباطش با پارتنر ده ساله اش رو قطع کرده چون زن ازش خواسته بعد از ده سال زندگی تو دو تا شهری که 300 مایل از هم فاصله دارن حالا بیان با هم زندگی کنن و اون هم به قول خودش فریک آوت کرده و ترسیده و گفته نه. می گه می ترسم استقلالم رو از دست بدم و البته به زن هم حق می ده که بعد از ده سال همچین چیزی رو بخواد. حالا هم براش خیلی عجیبه که بعد از ده سال با زن ارتباط نداشته باشه اما فکر می کنه ارزشش رو داشت که استقلالش رو حفظ کنه. با شناختی که از من داره انتظار داره تشویقش کنم. بهش می گم می فهمم چی می گی. اما الان، تو این مرحله از زندگی ام، اون زن رو هم می فهمم. بهش می گم شاید پیر شدم چون با وجود اینکه اصلا آدمی نیستم که بتونم متعهد بمونم اما دلم می خواد دیگه با پارتنرم زندگی کنم. بهش می گم منم استقلال خودم رو دوست دارم اما ترسو شدم و برای همین دارم به این فکر می کنم که اگه امکانش فراهم شد و یک کاری که براش تقاضا کردم رو قبول شدم برم پیش پارتنرم زندگی کنم. فکر کنم اونور خط پای فرمون ماشین ابروهاش رو بالا انداخته. متعجبه. بهش رک و راست می گم دوباره که گفتم که احساس می کنم پیر شدم و می خوام حق انتخاب رفتن رو داشته باشم و برای همین برای اون کار تقاضا دادم. بهش می گم هنوز هم تصمیم جدی نگرفتم و منتظرم تصمیم آخر رو موقع رفتن بگیرم. براش عجیبه و نمی دونم چرا با تعجب بهم می گه چقدر تو صادق هستی.

بعد از اینکه گوشی رو قطع کردیم هی فکر کردم با خودم. آیا من واقعا پیر شدم؟! آیا واقعا چیزی که می خوام اینه که تنها نباشم؟ آیا واقعا آماده متعهد بودن هستم؟ به دوستم می گفتم خیلی کار خوبی کردی وقتی نمی تونی متعهد باشی زیر بار مدل جدیدی برای رابطه اتون نرفتی. بعد فکر می کنم آیا من واقعا دارم کار درست رو می کنم یا از روی ترس و برای اجتناب از آسیب دیدن و آسیب زدن دارم یه تصمیمایی می گیرم؟ یه کمی نگران خودم شدم وقتی حس کردم دارم یه جورایی توجیح می کنم تصمیم هام رو بدون اینکه اصلا لازم باشه. بهش هم نگفتم چقدردلم می خواست باز توی موهاش دست بکشم...