یه جایی تو کره جنوبی، بازمانده های یه قتل عام تونستن بنیادی درست کنن، هر سال به یاد بیارن اون قتل عام رو، یادآوری کنن به وجدان بشری یک ظلم جمعی رو، و از بازماندگان و قربانیان ظلم های دیگه دلجویی کنن. امسال این بنیاد جایزه حقوق بشری اش رو به مادران خاوران داده. مادرایی که بچه هاشون سال ۶۷ اعدام شدن ولی هیچوقت جنازه بچه هاشون رو نگرفتن و هیچ وقت به سوال هاشون پاسخی داده نشد؛ اینکه چرا بچه هاشون اعدام شدن، کجا خاک شدن، چرا حتی یه سنگ قبر نتونستن داشته باشن، چرا رنج این مادرها به رسمیت شناخته نشده، چرا دادخواهی نشده، چرا عدالت برقرار نشده؟ ولی با وجود همه این سوال های بی جواب و همه فشارهایی که بهشون وارد شد از پرسیدن و پیگیری کردن خسته نشدن و تلاششون برای دادخواهی رو متوقف نکردن. (درباره مادران خاوران اینجا بیشتر بخونین)
 |
| مادر بهکیش، یکی از مادران خاوران که شش نفر از بچه هاش اعدام شدن |
از مادران خاوران فقط یه نفرشون تو عکس های مراسم اهدای جایزه دیده می شه (و یکی از خواهرها)، بیشتر این مادرا مریضن و پیر شدن، بعضی هاشون فوت شدن، دونه دونه از این دنیا می رن و دیگه حتی اگه یه روزی عدالتی هم برقرار شه فایده ای نخواهد داشت چون دیگه نیستن، ولی با این حال تو پیام دریافت جایزه اشون می گن:
"ما به دنبال خون خواهی نیستیم و با کشته شدن حتی قاتلان فرزندانمان مخالفیم، ولی می‌خواهیم که مسوولان این جنایت‌ها شناسایی و در دادگاهی عادلانه و علنی و مردمی محاکمه شوند و چرایی و چگونگی این اعدام‌ها برای ما و همه مردم ایران روشن شود تا شاید بتوانیم به این وسیله از تکرار جنایت جلوگیری کنیم. هرچند بسیاری از ما پیر و ضعیف و ناتوان و بیمار شده‌ایم و برخی نیز فوت کرده‌اند، ولی تا زمانی که جان در بدن داریم، ما خانواده‌های خاوران از مادر و پدر و خواهر و برادر و همسر و فرزندان؛ در هر کجای دنیا که باشیم، برای کشف حقیقت تلاش خواهیم کرد تا بتوانیم یک زندگی انسانی بسازیم و دیگر هیچ کسی به خاطر داشتن عقیده‌اش به بند کشیده نشود و جان خود را از دست ندهد."
 |
| پروانه میلانی٬خواهر رحیم میلانی و معصومه دانشمند، مادر بیژن بازرگان، عکس از سایت عدالت برای ایران |
به چهره تنها مادری که تونسته از بین مادران خاوران تو این مراسم شرکت کنه نگاه می کنم، هی فکر می کنم، فایده ای داره این جایزه یا هر جایزه ای؟ فایده ای داره وقتی دادخواهی و عدالتی در کار نیست؟ بعد فکر می کنم همینکه بالاخره یه کم رنجشون و تلاش هاشون به رسمیت شناخته شده باز شاید مرهمی باشه برای دلشون. همینکه آدمایی که رنج مشابهی داشتن یک سر دیگه دنیا باهاشون همدردی کردن شاید کمی مرهم باشه.
پرستو فروهر یه جایی در مطلبش با عنوان "گزارش قتل فروهرها، به روایت پرستو فروهر" درباره کشته شدن پدر و مادرش می گه:
"باید همیشه کسانی باشند که ببینند و بر نگاهشان مصلحت‌اندیشی و آسوده‌طلبی پرده نکشیده باشد، تا با انجام فعل دیدن، ما بازماندگان قربانیان را از نامرئی شدن نجات دهند، تا به برکت وجودشان بتوانیم خود را ما خطاب کنیم."
بعد فکر می کنم چقدر انجام دادیم این فعل دیدن رو؟ چقدر تلاش کردیم بازماندگان قربانیان نامرئی نشن؟
***
