نمی دونم چرا یهویی حس کردم یهودی ام و از آلمان جنگ جهانی دوم فرار کردم و عزیزام اونجا گیر کردن و وحشت این رو دارم که ممکنه روونه اشون کنن به آشویتس. نمی دونم چرا همه لحظه های هراس آور فیلمای مربوط به دوران نازی هایی که دیدم دونه دونه اومدن سراغم. نمی دونم چرا هر لحظه ای که خوابم می بره یه کابوس عجیب غریب می بینم تو مایه های فیلمای جنگ جهانی دوم و با وحشت از جام بیدار می شم و همه تنم خیس عرق می شم.
طاقت ندارم. ایمانم رو به همه چی از دست دادم. امیدم رو هم. ایمانم به خدا و پیغمبر و مذهب رو خیلی وقت بود از دست داده بودم. اما ایمانم به مسلمونی رو هنوز نگه داشته بودم. باورم نمی شد کسی اون آیه هایی که حرف از عدل و رحمت و آزادگی می زنن رو بخونه و ایمان داشته باشه و بتونه تا این حد ظلم کنه. باورم نمی شد کسی ایمان داشته باشه به مذهبی که الملک یبقی مع الکفر و لا یبقی مع الظلم داره و بعد اینطوری ظالمی کنه. بی ایمان شدم به همه این آیه ها. آخرین ذره های شک هم از وجودم رفته. اون آیه ها زمینی بودن، آیه های زمینیِ انسان های زمینیِ رویا پرداز. اون آیه ها رویاهای آدم های امیدپروری بودن که خیال خامی داشتن که شاید بشه اونقدر این آیه ها رو تو گوش قابیل ها خوند تا دلشون به رحم بیاد. اما آیه ها اثری نداشت. هیچوقت اثر نداشته. ما خام بودیم و بی رحم و فراموشکار که دهه شصت رو دیدیم و باز امیدوار موندیم به این آیه های زمینی.
آیه ها دروغن. الملک یبقی مع الظلم. خدا هم مرده. اما آدمای زمینی شجاع و آزاده ای هستن که دیگه دل به آیه ها نمی بندن و بیست و دو بهمن می رن تو خیابونا تا به کسایی که کشورمون رو دزدیدن بفهمونن "مالک این خاک منم."
طاقت بیار رفیق...
شرمنده تازه پاسخ تان را بر کامنت قبلی دیدمخب این هم عقیده ای ست که در جوامع تحت فشار استبدادی ادبیات بهتر و خلاقانه تری رشد می کند اما به نظرم همان طور که خودتان گفته اید زیاد با این نوع ادبیات سر و ککار نداشته اید . منظورم ادبیای ست که مخلوطی از شعار با ملغمه ای از ایده های انقلابی ، فقر و.. و همه چیز در آن هست غیر از خلاقیت .
پاسخحذفبگذریم . خواننده ی جدید وبلاگ باشی و این همه پر حرف ؟ شرمنده . حس زیستن در آلمان نازی هولناک است و از آن بدتر در فاشیست مذهبی . آخر چگونه می توان به سوره های رسولان سرشکسته پناه آورد ؟ به قول فرخزاد .