I'm dancing

همین چند هفته پیش بود که اونقدر داغون بودم که آماده خودکشی بودم. یعنی کاملا برام منطقی بود که باید خودم رو بکشم چون دیگه تحمل نداشم. به راه هاش فکر می کردم و خب مشخصا پرت کردن خودم از بالکن خونمون آسون ترین گزینه بود. به مترو و قرص هم فکر کرده بودم البته. ولی تونستم از پسش بر بیام. هیچی حل نشد و در واقعیت چیزی عوض نشد. فقط تونستم دووم بیارم با روش های دفاعی. تا حالا اینقدر روی خودم کنترل پیدا نکرده بودم. اول از همه صورت مساله رو پاک کردم. بعد سعی کردم مغزم رو خاموش کنم. بعد شروع کردم به جایگزینی فکر و خیال با کارهایی که می تونه کاملا یه حجم گنده ای از زندگی ات رو پر کنه. حتی یه وایبریتور جدید خریدم بعد از سال ها (که البته کاملا هم توصیه اش می کنم). استایل لباس پوشیدنم رو یه خورده تغییر دادم و برای اولین بار دامن کوتاه بالای زانو خریدم و پوشیدم. به تصویر خودم توجه کردم. دلبری کردم و خیلی کارهای دیگه که کاملا از من همیشگی به دور بود. همه اش هم دنبال هم. حواسم بود اگه این وسط دو روز هم وا بدم ممکنه خراب شه همه چی. انگار داشتم با سرعت هرچه تموم تر می دویدم و فرار می کردم از این گردابه که هی می خواست منو بکشونه توی خودش. الان دارم فکر می کنم که بحران رو رد کردم. یعنی دارم فکر می کنم حداقل تا پنجشنبه رو رد می کنم با همین برنامه های دفاعی که گذاشتم برای خودم. به جمعه فکر می کنم و مخصوصا شنبه که می تونن خطرناک باشن و از الان دارم بهشون فکر می کنم که قطعا یه جوری حفره اونا رو هم پر کنم.

...من می تونم دووم بیارم. زندگی می تونه خوب باشه. به قول لام زندگی یه رقصه و همه باید برقصیمش. من باید بتونم تا آخرش برقصم. باید باید بتونم